oskarżenie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. oskarżenieeń {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. oskarżyć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} skarga wniesiona do sądu przez uprawniony organ… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oskarżenie — n I 1. rzecz. od oskarżyć Uzasadnione, bezpodstawne oskarżenie. Akt oskarżenia. Świadek oskarżenia. Postawić kogoś w stan oskarżenia. 2. «skarga wniesiona do sądu przez uprawnioną osobę lub organizację, z żądaniem ukarania sprawcy określonego… … Słownik języka polskiego
publiczny — publicznyni 1. «dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich; związany z jakimś urzędem, z jakąś instytucją itp.; ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny» Własność publiczna. Dobro publiczne. Grosz publiczny.… … Słownik języka polskiego
kontroskarżenie — n I; lm D. kontroskarżenieeń «oskarżenie wysunięte przeciw danej osobie jako odpowiedź na jej uprzednie oskarżenie» … Słownik języka polskiego
oskarżyciel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i «osoba lub organ składający i popierający w trakcie postępowania karnego żądanie ukarania oskarżonego; także ten, kto oskarża kogoś, wnosi skargę na kogoś» ∆ praw. Oskarżyciel prywatny «pokrzywdzony wnoszący i… … Słownik języka polskiego
samooskarżenie — n I; lm D. samooskarżenieeń «oskarżenie siebie, wskazanie na siebie jako na sprawcę zła; wypowiedź stanowiąca oskarżenie samego siebie» Słowa samooskarżenia … Słownik języka polskiego
insynuacja — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, lm D. insynuacjacji {{/stl 8}}{{stl 7}} krzywdzące, niepoparte żadnymi dowodami przypisywanie komuś czynów, zamiarów, intencji niegodnych lub niezgodnych z prawem, obyczajami; pogłoska, niesłuszne oskarżenie,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
cześć — ż V, DCMs. czci, blm 1. «szacunek, poważanie, poszanowanie, uznanie; kult, uwielbienie» Postawa pełna czci. Mieć kogoś, coś w wielkiej czci. Otaczać kogoś, coś czcią. Ucałować coś ze czcią. Żywić dla kogoś cześć. ◊ Cześć komuś, czemuś «skrót… … Słownik języka polskiego
denuncjacja — ż I, DCMs. denuncjacjacji; lm D. denuncjacjacji (denuncjacjacyj) «tajne doniesienie, oskarżenie przed władzą o dokonanie wykroczenia przeciwko obowiązującemu prawu; donos» Złożyć na kogoś denuncjację. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
doniesienie — n I 1. rzecz. od donieść. 2. lm D. doniesieniesień «to, co doniesiono, zakomunikowano» a) zwykle w lm «wiadomości, zawiadomienia» Wyczerpujące, szczegółowe doniesienia. Doniesienia prasowe o przebiegu walk. Doniesienia ze sportu. b) «oskarżenie,… … Słownik języka polskiego
donos — m IV, D. u, Ms. donossie; lm M. y «tajne oskarżenie przed władzą o dokonanie jakiegoś przestępstwa, wykroczenia przeciwko prawu, przeciwko obowiązującym przepisom; denuncjacja» Złożyć donos na kogoś. Pisać na kogoś donosy do władz … Słownik języka polskiego
